Kruszywa, czyli materiały sypkie, takie jak piasek, żwir czy tłuczeń, odgrywają kluczową rolę w budowie nawierzchni drogowych.
Dokumentacja geologiczno-inżynierska, w myśl przepisów rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych, to dokument, który należy sporządzić dla obiektów budowlanych trzeciej kategorii oraz złożonych warunkach. Dokumentacja geologiczno-inżynierska to opracowanie, które powstaje z udokumentowania robót geologicznych wykonanych na podstawie projektu robót geologicznych. W przypadku dokumentacji geologiczno-inżynierskiej istotne jest to, że musi ona zostać zatwierdzona przez organ administracji geologicznej.
Wykonanie podstawowych badań geotechnicznych lub geologicznych jest zalecane w przypadku każdych, nawet najmniejszych inwestycji. Wykonanie rzetelnych badań terenowych pozwala na określenie warunków gruntowo-wodnych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych. Zgodnie z Ustawą Prawo budowalne, wykonana na podstawie badań opinia geotechniczna jest obligatoryjnym załącznikiem do projektu budowlanego.
Wiercenie rdzeniowane jest to metoda poboru prób kategorii A lub B (w zależności od zastosowanych narzędzi wiertniczych) zgodnie z PN-EN 1997-2 technika ta polega na wierceniu otworów przy użyciu koronki wiertniczej, dobranej odpowiednio do zwiercanego ośrodka gruntowego lub skalnego. Koronka wiertnicza zwierca w górotworze pierścień, podczas gdy inne narzędzie np. świder spiralny zwiercają koło. Niezwiercony materiał wewnątrz pierścienia zwany rdzeniem wiertniczym pozostaje nienaruszony. Po zakończeniu marszu rdzeń zostaje wyciągnięty na powierzchnie i zdeponowany w skrzynkach. W celu wynoszenia zwiercin oraz chłodzenia koronki, podczas wiercenia rdzeniowanego stosuje się płuczkę.
Wiercenie świdrem spiralnym (popularnie zwane również wierceniem sznekowym lub po prostu sznekiem) jest jedną z najbardziej powszechnych technik wiercenia geologicznego na rynku. Zgodnie z normą PN-EN ISO 22475-1 wiercenie świdrem jest metodą poboru prób kategorii B (pod warunkiem, że średnica świdra jest nie mniejsza niż 100 mm). Wiercenie to pozwala na pobór prób 3-4 klasy jakości. Próbki pobrane z tego typu wierceń pozwalają m. in. na określenie stanu i rodzaju gruntu, następstwa litologicznego warstw oraz przybliżonych granic warstw geologicznych. Próbka 3 klasy jakości pozwala na przeprowadzenie większości klasyfikacyjnych badań laboratoryjnych gruntu. Niewątpliwą zaletą wierceń geologicznych wykonywanych przy użyciu świdra spiralnego jest niski koszt ich wykonania oraz szybkość wiercenia.
Kruszywa są nieodzownym elementem budownictwa, wpływając na właściwości mechaniczne, trwałość i funkcjonalność różnych konstrukcji inżynierskich.
Kruszywo to jeden z najważniejszych materiałów budowlanych. Jest niezbędny do produkcji betonu, stosowany jako wypełniacz, wykorzystywany w drogownictwie i w praktycznie każdej gałęzi budownictwa.
Kras jest to wietrzenie chemiczne wywołane działaniem wody zawierającej związki chemiczne (najczęściej CO2)
Kras można podzielić na kras:
- Węglanowy – wywołany przez wodę zawierającą rozpuszczony dwutlenek węgla
- Solny – wywołany przez fizyczne działanie wody nie zawierającej określonych domieszek
- Gipsowy – wywołany przez fizyczne działanie wody nie zawierającej określonych domieszek
- Kredy piszącej – jest to odmiana krasu węglanowego
W okresie zimowy grunty (szczególnie grunty spoiste) są narażone na działanie morzu. Ujemne temperatury powodują zamarzanie wody w gruncie zwane przemarzaniem. Tworzą się soczewki lodowe które stale przyciągają kolejne cząsteczki wody powiększając swoja objętość zwiększając przy tym wilgotność gruntu w strefie przemarzania. Tuż poniżej strefy przemarzania wilgotność się zmniejsza. Ciągłe powiększanie się soczewek lodowych na wskutek przyciągania molekuł wody powoduje zwiększenie ich objętości a w konsekwencji podnoszenie powierzchni terenu nazywane wysadzinami. W okresie roztopów gdy grunt odmarza od góry, nadmiar wody z soczewek lodowych nie może być zdrenowany przez niżej leżące, nie odmarznięte warstwy. W związku z tym, powyżej jeszcze nie rozmarzniętych warstw tworzy się strefa o podwyższonej wilgotności i jednocześnie znacznie obniżonej wytrzymałości co prowadzi do dalszych deformacji powierzchni – powstają przełomy.
