W okresie zimowy grunty (szczególnie grunty spoiste) są narażone na działanie morzu. Ujemne temperatury powodują zamarzanie wody w gruncie zwane przemarzaniem. Tworzą się soczewki lodowe które stale przyciągają kolejne cząsteczki wody powiększając swoja objętość zwiększając przy tym wilgotność gruntu w strefie przemarzania. Tuż poniżej strefy przemarzania wilgotność się zmniejsza. Ciągłe powiększanie się soczewek lodowych na wskutek przyciągania molekuł wody powoduje zwiększenie ich objętości a w konsekwencji podnoszenie powierzchni terenu nazywane wysadzinami. W okresie roztopów gdy grunt odmarza od góry, nadmiar wody z soczewek lodowych nie może być zdrenowany przez niżej leżące, nie odmarznięte warstwy. W związku z tym, powyżej jeszcze nie rozmarzniętych warstw tworzy się strefa o podwyższonej wilgotności i jednocześnie znacznie obniżonej wytrzymałości co prowadzi do dalszych deformacji powierzchni – powstają przełomy. Zasadę zjawiska przemarzania przedstawia poniższy rysunek.
Aby uniknąć wpływu przemarzania na obiekty budowalne należy przede wszystkim posadawiać budynki poniżej strefy przemarzania. Strefa przemarzania w Polsce znajduje się na głębokości 0,8 – 1,4 m p.p.t. W przypadku obiektów takich jak drogi należy zadbać o odpowiedni układ konstrukcyjny oraz odpowiednie materiału (grunty niewysadzinowe). Ważne jest również odpowiednie odprowadzenie wody z powierzchni drogi oraz jej podłoża. Niezwykle istotny jest też aspekt badania gruntów rodzimych pozwalający na określenia stopnia ich wysadzinowości. Badania które będą pozwolą na ilościowe określenie wysadzinowości gruntów to badanie wskaźnika piaskowego oraz zawartości cząstek mniejszych niż 0,063 i 0,02 mm.
